Զառանցապատում

Վան Գոգի հետ առաջին ծանոթությունս եղել է շատ փոքր ժամանակ: Չեմ հիշում ում տան պատին տեսել էի «Գիշերային սրճարանը», ու շատ ուժեղ տպավորվել էր: Գուցե մեկ անգամից շատ եմ տեսել մեկից ավելի տներում, որովհետև ինչ հիշում եմ ինքս ինձ, այս նկարը միշտ ծանոթ է թվացել, ու չեմ կարողանում մտաբերել այն պահը, երբ վերջապես ուղեղիս մեջ ֆիքսել եմ, որ հեղինակը Վինսենտ Վան Գոգն է:

Read the rest of this entry »

Վաղուց էի խոստացել, որ այս թեմայով մի օր կգրեմ: Երևի արդեն ժամանակը եկել է, էնպես որ զինվեք քարերով, բայց առաջինը թող շպրտի, նա, ով…

Կարդա

Երևան եկած արտասահմանցիներն ասում են, որ մեր քաղաքը գյուղ է, որովհետև փողոցում քայլելիս հնարավոր չէ ծանոթ մարդկանց չհանդիպել: Նմանատիպ մի երևույթի հանդիպել եմ մեկ էլ Սևիլյայում, ուրիշ ոչ մի տեղ:
Շատերն ալարում են էս գլուխ-մլուխները բացել՝ ամեն անգամ հիշելով, որ նախորդներից խաբար չեն: Շտապեմ տեղեկացնել, որ 20-րդը կարդալու համար հեչ պետք չէ իմանալ, թե, օրինակ, 13-ում ինչ է կատարվել: Միայն տեղեկացնեմ, որ «Գրքանման3» պիտակի տակ Իսպանիայի հիշողություններս են:

Որքան մոտենում գնալու օրը, այնքան ավելի եմ անհանգստանում: Ինձ հազիվ եմ զսպում, որ չասեմ՝ սա իմ լավագույն ճամփորդությունն է: Իսկ Սևիլյան փոքրանում, սեղմվում, տեղավորվում է բռիս մեջ: Թեկուզ շատ չեմ գրել այդ մասին, բայց առաջին օրերի մեկուսացվածությունը վերացել է, և ես սիրում եմ քաղաքը հենց մարդկանց շնորհիվ, նրանց, ովքեր մի ամիս ինձ հետ նույն շենքում են ապրել:
Մնացածը: Նկարներ չկան, բայց տեքստը երկար չէ