Զառանցապատում

Եվ ավարտվում է կյանքիս լավագույն ամիսը: Այո՛, չեմ վախենում այդ բառից… Լավագույն… Հետո՞ ինչ, որ ամենասիրելի մարդիկ կողքիս չէին, հետո՞ ինչ, որ այս ամսվա ընթացքում ընդամենը երկու անգամ եմ արտասվել, այն էլ պատճառը ոչ թե այստեղ էր, այլ Հայաստանում:
Ամստերդա՛մ, ես քեզ սիրում եմ: Հույս ունեմ, որ էլի կհանդիպենք:

Մարդ եմ փնտրում, որ կարողանամ պարզապես գրկել ու արտասվել: Բայց թե այդպիսին լիներ, արցունքներս անտեղի կլինեին:

Մենք սանձել ենք նրան, ասես վայրենի գազան լինի: Հետաքրքիր է՝ եթե միաժամանակ բաց թողնենք, ու՞մ կհոշոտի: Շղթաները որքան էլ ամուր լինեն, նա մի օր դրանք կպոկի ու կհարձակվի: Կախված է նրանից, թե որքան կատաղած է ու որքան շատ է սիրում ազատությունը:

Էսօր սեքսի օր էր… Մի րոպե, հեսա ամեն ինչ կբացատրեմ: Մի կողմ թողնենք գեյերի շքերթը: Էդ լրիվ ուրիշ պատմություն է: Երեկոյան, երբ պարզեցինք, որ Ռեմբրանտի թանգարանն արդեն փակ է, ես առաջարկեցի սեքսի թանգարան գնալ: Ճիշտ է՝ ոտքով մոտ 10-15 րոպեի ճանապարհը մենք 1-2 ժամում անցանք, քանի որ անընդհատ շեղվում էինք կամ էլ անհույս սպասում տրամվայներին, որոնք գեյերի շքերթի պատճառով այսօր այնքան էլ լավ չէին աշխատում, բայց կարողացանք ժամանակին հասնել: Ասենք, սեքսի թանգարանը պետք է որ ուշ ժամերին աշխատեր, այնպես որ շտապելու կարիք առանձնապես չկար:
Հա՛, զվարճալի բաներ կային. առնանդամի հսկայական արձան, աչքով անող հետույք (իզուր մի փորձեք պատկերացնել դա ինչ է: Նկարը կբերեմ, կտեսնեք), կարմիր լապտերների փողոցի մինի տարբերակ և այլն, բայց սարսափելի տեսարաններն էլ էին շատ, որոնք չհամարձակվեցի լուսանկարել՝ խնայելով իմ բարոյական կերպարն ու ձեր նուրբ ճաշակը: Չորսս էլ թանգարանից դուրս եկանք ահավոր այլայլված: Պատկերացնու՞մ եք՝ այնքան սարսափելի էր, որ նույնիսկ տղաները չէին զվարճանում:
Մտածեցինք, որ սեքսի օրն այսքանով ավարտվում է: Գոնե ես այդպես էի կարծում: Որոշեցի շուտ տուն գալ, որ շուտ քնեմ, և վաղը պիկնիկից առաջ հասցնեմ Աննայի հետ որևէ տեղ գնալ: Բացի դրանից, երեկվա փորձից հետո վախենում էի շատ ուշ մեր թաղամասում մենակ քայլելուց… Իսկ հիմա ինքս ինձ հարց եմ տալիս. ավելի լավ է վախվխելով, կյանքս հարցականի տակ դնելով տուն հասնեմ, թե՞… Հա՛, տուն մտա, իսկ Շակը (տանտերս) երեկվա պես խոհանոցի լամպը վառած էր թողել: Մտածեցի՝ քնած է: Դուռը փակեցի, պատրաստվում էի զուգարան գնալ, մեկ էլ տեսնեմ հյուրասենյակում մոմեր են վառված, իսկ Շակի սենյակից ձայներ, ավելի ճիշտ՝տնքոցներ են լսվում՝ տղամարդու և կնոջ: Այդ պահին հասկացա, որ երբ առաջին օրը Շակը ասաց, որ ինքը հոմոսեքսուալիստ չէ, չէր խաբել: Ասենք, դա նրա գործն է: Բայց մի՞թե ես պարտավոր եմ երեկոյան տուն վերադառնալիս փակվել իմ սենյակում՝ ամաչելով նույնիսկ լվացվել: